Off with your head! - Eefjes tracks van 2009

Eindejaarstijd, lijstjestijd! Vergeet de Top 999 van MnM of de Tijdloze, beluister vooral mijn tracks van 2009. Al is het maar omdat er zo'n mooie herinneringen aan verbonden zijn. Bovendien zijn het er maar vijf. Zeg nu zelf, veel minder dan pakweg 999. Let vooral niet op de verschillende lay-outs in deze post, ik krijg het maar niet goed. Laat het symbolisch zijn voor de ups & downs van 2009.

Mumford and sons - Little lion man

But it was not your fault but mine

Ik ontdekte Little lion man op de valreep van 2009, hoewel mijn muziekminnende vrienden al maanden schreeuwen dat Sigh no more van Mumford and sons de beste plaat van het jaar is. Beter laat dan nooit.

Jay-z ft. Alicia Keys - Empire state of mind

These streets will make you feel brand new

Enkel en alleen voor de hook van Keys, meer woorden moeten daar niet aan worden vuilgemaakt. Oja, en omdat het me altijd aan de overwinning van Kim Clijsters op de US Open doet denken.

Kid Cudi - Pursuit of Happiness (ft. MGMT, Ratatat)

I'll be fine once I get it, I'll be good

Ook op de valreep, maar daarom niet minder mooi. Omdat je helemaal geen verwarming nodig hebt om het warm te hebben als Kid Cudi op de achtergrond het leven bezingt. Meer van dat in 2010 and it'll be a good year.

Chairlift - Bruises

I'm permanently black and blue, permanently blue for you

Omdat 2009 soms ook de herhaling van fouten uit het verleden betekende.

Yeah Yeah Yeahs - Heads will roll (A-Trak remix)

You're all chrome.

'Cause you always have to go out with a bang: It's Blitz!, de derde studioplaat van de New Yorkse Yeah Yeah Yeahs, leverde heel wat lekkere platen op. Vooral Soft Shock is hier het vermelden waard, maar de hoofdprijs gaat toch naar het, evenwel geremixte, Heads will roll. Laat u vooral meeslepen door de fantastische versie van A-Trak of Alain Macklovitch, een dj uit Montreal. Heads will roll staat voor mij symbool voor nieuwe vrienden, epische autoritten en weergaloze feestjes met het kruim van de Brusselse hippe vogels.

Afterwork Parties zijn voor werkmensen

Aangezien ik maandag begonnen ben met mijn stage, vond ik dat ik het wel had verdiend om eens een 'Afterworkparty' mee te doen. Toevallig vond er donderdag een passend evenement plaats in het Chess Café te Gent waar vele van mijn reeds fulltime-werkende vriendinnen aanwezig zouden zijn. Ik besliste de fiets te nemen, zo ver kon het niet zijn. Verkeerd gedacht, het was een redelijk eind, perfect voor werkmensen met een auto, uiteraard.

Van vijf tot acht stond een Walking Wokdinner op het menu. Rijst, rundsvlees, zoetzure saus en zelfs frieten (?) in handige kleine doosjes, zoals u op de foto ziet. Ik sta er ook op. Na acht uur kon de party dan losbarsten. Om één uur zou de DJ er evenwel onherroepelijk een eind aan breien. De tent liep snel vol met corporate geklede accountants, verkoopsters, bankbedienden en hier en daar een verdwaalde student. Ik werd een paar keer aangesproken op mijn halfbloedstatus (stage, maar eigenlijk nog student) en kort argwanend aangekeken. Bij het vierde contact met een onbekende besloot ik het dan maar over een andere boeg te gooien. Ik kon immers alles zijn wat ik wilde. HR-consultant in een nieuw Gents bedrijf dat milieuvriendelijke zakdoeken produceert, personeelsmanager bij de ziekenbond, stewardess voor vluchten van en naar Zuid-Amerika, ...

De alcohol vloeide rijkelijk en hier en daar begonnen zich genante taferelen te ontspinnen. Zo ontwaarde ik op vijf meter van onze working party crew een dronken bedrijfsleider die elk van zijn vrouwelijke ondergeschikten tot enkele danspasjes verplichtte en om de minuut luidkeels 'LET'S HAVE SOME FUCKING FUN' riep. Enkele meters verder naar achter kwamen twee jonge mensen tot de vaststelling dat ze in het zelfde bedrijf werkten maar elkaar nog nooit hadden gezien. In een donker hoekje wisselden ze meningen uit over 'die ambetante van de personeelsdienst' en 'de nieuwe opt vijfde verdiep'. Morgen zouden ze ongetwijfeld intern mailen over hoe moeilijk het was om op te staan maar hoe het toch de moeie was om elkaar te leren kennen.

Afterworkparties, ik wacht er nog een paar jaar mee.

Het Junior Eurosongfestival

Hier ziet u de Nederlandse inzending voor het Junior Eurovisiesongfestival van zaterdagavond te Kiev. The Netherlands kaapte de meeste punten weg en eindigde met Click-Clack van Ralf op de eerste plaats. België eindigde eveneens hoog, op de vierde plaats, met Zo Verliefd (Yodelo!) van Laura (onderaan te bekijken).

Het Junior Eurovisiesongfestival is de jongere versie van het 'grote' festival, en werd in 2003 voor het eerst georganiseerd in Denemarken. Sindsdien heeft het elk jaar in november of december plaats. In 2005 was België zelfs gastland, en mocht Hasselt de show organiseren.

Anders dan bij het Eurovisiesongfestival moet elk liedje in de moedertaal van de zanger(es) of groep gebracht worden, al mogen er ook stukjes Engels in verwerkt zitten. Dit zorgt ervoor dat, nog meer dan bij het gewone festival, show en leuke deuntjes primeren. Armenië had er zo niets beter op gevonden dan zangeresje Luara Hayrapetian het nummer 'Barcelona' ten berde te laten brengen, en haar achtergronddanseressen te tooien in shirtjes van de razend populaire voetbalploeg FC Barcelona. Een geniale marketingzet, natuurlijk,

want de supporters van Barcelona zijn over heel Europa verspreid en hadden zeker een smsje veil voor dit sympathieke meisje. Armenië eindigde met dit kunstje dan ook op een knappe tweede plaats, gedeeld met Rusland.

Wat me het meest verbaasde aan de show van zaterdagavond was dat het 'Junior' aspect wel erg breed geïnterpreteerd wordt. De show moet rond tien uur afgelopen zijn opdat de allerjongsten toch nog alles zouden kunnen meepikken, maar bij sommige acts was de kindergeest ver zoek. Zo passeerden een heel aantal veertienjarige divas de revue, overdreven opgemaakt en kortgerokt, om hun land te vertegenwoordigen. Ook de act van presentatrice Anni Lorak, tussen show en puntenverdeling, liet weinig aan de kinderlijke verbeelding over. Anni Lorak is een Oekraïense zangeres, actrice, dichter, presentatrice en kinderboekenschrijfster. Ze is razend populair in Oekraïne en eindigde in 2008 voor haar land op het 'grote' Eurovisiesongfestival tweede met 'Shady Lady'. Zaterdag performde ze twee van haar nummers, getooid in een strak, diep ingesneden kleedje en verborgen onder een dikke laag make-up. Een tekstfragmentje uit 'Shady Lady':

I've just turned one more page
I belong to the stage
Baby, don't call me baby

Shady Lady I'm gonna strike like thunder
Are you ready I wanna make you wonder
Rollin' steady I'm gonna make you shiver

My heart is burning now

Voor mij hoeft het allemaal niet, de korte rokjes, overdaad aan make-up en hitsige teksten op een Junior Eurovisiesongfestival. Laat de kinderen nog even kinderen zijn, en samen met Laura jodelen over de mooiste jongen van de klas. Het moeten allemaal nog geen Pussycat Dolls zijn.

De vloek van the information age

Een nieuwe lay-out, een nieuw elan. Hoewel er veel ideeën in de pijplijn zitten, is er geen enkel waarvan ik denk 'dat wil ik nu écht eens op mijn blog plaatsen.' Tot nu. Ik wil het hebben over 'de vloek van the information age'. The Information Age, Computer Age of Information Era verwijst naar het idee dat onze huidige tijd gekarakteriseerd wordt door de mogelijkheid om vrij met elkaar te communiceren, informatie uit te wisselen en toegang te hebben tot info die normaal moeilijker te bekomen zou zijn.

Op MSN kunnen we chatten met iedereen die ons toevoegt of die wij toevoegen. Zonder computer kunnen we via de GSM op elk moment en quasi overal berichtjes sturen naar dierbaren, over hoe mooi het uizicht hier wel is op de Kemmelberg, en zelfs een foto sturen als bewijs. Facebook tenslotte geeft ons een inkijk in iedereens leven. Wat doet wie nu, naar welk feestje is wie gisteren geweest, wie staat met wie op de foto, wie heeft er een kater aan overgehouden en wie is plotsklaps in a relationship?

Willen we het allemaal wel weten? Al mijn vrienden, en dat zijn er maar liefst 807 op facebook, zullen zeggen dat ik GSM- en Facebookverslaafd ben. En ze hebben gelijk. Met duizend gratis sms'jes per maand stuur ik als een Gossip Girl-adept allerlei nutteloze informatie naar mijn vrienden. Ik heb ook een klein netwerk van intense smsvrienden van wie ik wéét dat ze binnen de minuut een antwoord klaar hebben. Niettemin sta ik vaak vast in de file op één van de wegen naar al die informatie. Dan heb ik de buik vol van alles weten over iedereen en dan vooral nog dingen niet weten, en van het afstemmen van mijn humeur op wat al dan niet op mijn Samsungschermpje of laptop verschijnt. Een foto van je ex met zijn nieuwe vlam. Geen sms'je terug ontvangen na je hart uitgestort te hebben in een vier berichten tellend digitaal epistel. Niet uitgenodigd worden op een feestje van iemand die je toch zeker wel goed kent. Aangesproken worden op MSN door een nietsnut die je alleen maar op je vriendenlijst duldt uit common courtesy, en te hoffelijk zijn om je "offline weergeven"-gewijs uit de voeten te maken.

Als bijkomend voorbeeld voer ik graag FVA op. FVA is een prachtige jongedame, met lang donkerbruin haar en een algemeen zuiders voorkomen. Ze studeert Frans-Spaans en is zonder problemen haar bachelorjaar binnengeraakt om nu te Erasmussen in Zaragoza. FVA is één van de eerlijkste mensen die ik ken, maar ook zij laat zich, net als ik, vangen door onze nieuwe interpretatie van menselijke relaties. Vroeger had men niet eens een telefoon. Er werd gecommuniceerd via postduiven en koerierdiensten die er dagen en weken over deden om je het bericht te bezorgen waarop je misschien al zo lang wachtte. Nu is alles hier onmiddellijk, en het is nog niet goed. FVA bevindt zich al enkele jaren in een knipperlichtrelatie met the love of her life. Maar nu zit ze in Zaragoza en wordt haar humeur danig bedrukt door de onwil bij the love of her life om Skype te installeren en zo met zijn geliefde te webcammen en te praten, zij het met behulp van een headset. Vandaag was FVA evenwel door het dolle heen, vernam ik via Facebookchat en kunt u ook aan het begin van deze post zien. Ik ben erg blij voor FVA. Het staat op Facebook, dus het is officieel. Nu hoeft ze haar Belgische spionnen niet meer uit te sturen om de stappen van C na te gaan, nu blijft hij haar trouw. Nu wacht hij op haar tot ze terugkomt uit Zaragoza en zullen ze samen een nieuw Facebookprofiel aanmaken.

Jizz in my pants

Akiva Shaffer, Jorma Taccone en Andy Samberg (nee, ik heb deze namen niet uitgevonden) zijn drie jongemannen afkomstig uit Californië. Ze houden zich al sinds de middelbare school bezig met het maken van skits en muzikale parodieën op populaire videoclips. Op een bepaald moment werden ze opgemerkt door de producers van Saturday Night Live, een Amerikaanse comedyshow die al sinds 1975 op de buis is. Andy Samberg maakte samen met Chris Parnell, toen reeds vaste medewerker van SNL, zijn debuut op het programma met "Lazy Sunday" (clip jammer genoeg van youtube gehaald, dus het is maar een crappy versie)

De video kende een groot succes en werd opgevolgd door een reeks van SNL Digital Shorts. De clips vielen op door hun aanstekelijke ritme en cameo's van onder andere Susan Sarandon, Justin Timberlake en Jamie-Lynn Siegler (The Sopranos).

"Dick in a box" met Justin Timberlake.

Mijn favoriet blijft "Jizz in my pants": een perfecte catchy popsong with a serious twist. Blijft gegarandeerd in je hoofd zitten:

In 2009 bracht The Lonely Island haar eerste studio-album "Inredibad" uit. Hierop stond zowel de muziek uit SNL als nieuwe nummers. Sterren zoals Julian Casablancas, Norah Jones, Natalie Portman en T-Pain verleenden hun steun aan de plaat. Over het algemeen ontving het album lovende kritieken, ondermeer van the New York Times en Billboard. Toonaangevend hiphopmagazine Hip Hop DX merkte het volgende op: "It’s nice that someone finally cares enough about [hip hop] music to mock it properly."

Materiaal van the Lonely Island kun je vinden op hun youtubekanaal of hun website.

Tot slot nog het supercatchy "I'm on a boat" ft. T-Pain.

Hey ma, if you could see me now (see me now)

Arms spread wide on the starboard bow (starboard bow)

Gonna fly this boat to the moon somehow (moon somehow)

Like Kevin Garnett, anything is possible!

Why I blog

“From the first few days of using the form, I was hooked. The simple experience of being able to directly broadcast my own words to readers was an exhilarating literary liberation. Unlike the current generation of writers, who have only ever blogged, I knew firsthand what the alternative meant. I’d edited a weekly print magazine, The New Republic, for five years, and written countless columns and essays for a variety of traditional outlets. And in all this, I’d often chafed, as most writers do, at the endless delays, revisions, office politics, editorial fights, and last-minute cuts for space that dead-tree publishing entails. Blogging—even to an audience of a few hundred in the early days—was intoxicatingly free in comparison. Like taking a narcotic.”

Deze quote komt uit het stuk Why I blog, van de hand van blogger Andrew Sullivan. Voor de les internetjournalistiek kregen we de opdracht zelf een blog op te starten en er regelmatig wat op de te posten, zonder gebonden te zijn aan een specifiek onderwerp. Ik moet eerlijk toegeven dat ik anders nooit een blog had opgestart. En dat om de simpele reden dat ik mijn mening of leven niet interessant genoeg vind om op deze wijze te delen. Als ik bovenstaande quote lees kan ik wel begrijpen hoe mensen die de geboorte van de blog hebben meegemaakt, daar anders over denken.

Mijn blog is nu enkele weken opgestart, en er is nog niet zo veel aan mijn mening veranderd, maar na het lezen van dit artikel en door de praktijkervaring van het posten heb ik wel enkele bedenkingen. Ten eerste denk ik dat mijn basisgedachte dat mijn mening/leven niet interessant genoeg is om over te bloggen, er hoegenaamd niet toedoet. Ik heb ervoor gekozen om mijn blog geen pur sang nieuwsblog te maken, maar meer een recollection of past events. Dit gebruik van de blog als ordeningsinstrument van ervaringen haalt ook Andrew Sullivan aan. Door het schrijven worden herinneringen, vaak heel recente, in een vorm, in een verhaal gegoten . Maar ik ben er me wel van bewust dat de vorm waarin ik ze giet, niet noodzakelijk de werkelijkheid reflecteert. De blog doet als het ware dienst als legitimeringsinstrument na de feiten, en nog veel sterker dan bijvoorbeeld een biografisch boek. De posts worden namelijk zo dicht na de gebeurtenissen gedaan dat de emoties nog opspelen, wat natuurlijk de reden is waarom je in de eerste plaats over iets gaat berichten. Aan de andere kant kan je natuurlijk ook zeggen dat de spontaneïteit van blogposts een meerwaarde biedt, aangezien pakweg biografieën na lange tijd verschijnen en vele malen herlezen en gewijzigd zijn alvorens te verschijnen.

Toen ik eens dronken was...

Een klasgenoot, laten we hem voor het gemak J.K. noemen, wees me er deze week op dat ik veel verhalen begin met 'toen ik eens zat was...'. Nu is het zeker niet zo dat ik veel drink, en al helemaal niet nu ik aan de Erasmushogeschool studeer, maar J.K. concludeerde wel dat ik een zuipschuit ben. Nu is het toch gewoon normaal dat je grappige dingen meemaakt als je te diep in het glas hebt gekeken?

Later die dag probeerde ik héél hard om me een ludiek voorval voor de geest te halen waar geen alcohol mee gemoeid was. Ik probeer nog steeds. Dus hier en nu, speciaal voor J.K. Rollin': het winkelkarretjesverhaal.

Elk jaar wordt er in het GUSB (afkorting van Gents Universitair Sportbeheer, maar slaat eigenlijk op het complex waar de sporten doorgaan) een Interfacultair Tornooi georganiseerd, waar heel wat sporten aan bod komen en waar elke universitaire studentenvereniging aan mag deelnemen. Traditioneel volgt aan het einde van de dag vol basket, minivoetbal, veldlopen en zwemmen een prijsuitreiking en enkele gratis vaten voor alle sporters, medewerkers en supporters. Op deze bewuste avond, zo'n twee jaar geleden, had ik samen met boezemvriend A.M. enkele pintjes te veel soldaat gemaakt. Gelukkig hadden we nog een ontnuchterende wandeling te goed. Eens buitengekomen, zagen we een winkelkarretje staan. Vermoedelijk had een deelnemende vereniging het ding ontvreemd van de plaatselijke Delhaize om sportgerief naar het complex te verhuizen. Maar nu stond het daar dus te verkommeren, en wij moesten nog een heel eind stappen. Elk om de beurt in het karretje zitten en geduwd worden door de andere leek dan ook een prima plan. Na enkele meters kwamen de rechtmatige dieven onze taxi evenwel (ja, ik had hier héél graag echter gebruikt) terugeisen. Not willing to give it up without a fight besloten mijn compagnon en ik om het op een lopen te zetten, en we raakten onze achtervolgers kwijt. Het gevaar was geweken, de tocht kon verder worden gezet. Enkele straten verder kruisten A.M., ik en het karretje echter (:-)) een patrouillerende politiewagen. De arm der wet had ons gespot en de koplampen van de wagen schenen ons in de ogen. Ik vond er niets anders op dan James Bondgewijs uit het karretje en in een donker hoekje te duiken. Een beetje beneveld dacht ik dat dit een prima schuilplaats was, tot ik een van de agenten aan A.M. hoorde vragen 'Wat spookt je vriendin daar allemaal uit?'. 'Ik denk dat ze een beetje bang is', antwoordde hij. Waarop de agent repliceerde: 'Bang, bang, denkt ze nu echt dat we haar niet gehurkt in dat hoekje zien zitten?' Een beetje rood aangelopen ben ik dan maar rechtgestaan om me via de walk of shame naar de combi te begeven en de agent te beloven dat we het karretje naar de winkel terug zouden brengen.

Zo. Klinkt misschien allemaal niet zó grappig, maar probeer het eens te lezen als je een fles wijn ophebt!